बहर शुभ्र प्राजक्ताचा आहे माझ्याही अंगणीबघ स्मरूनी प्राजक्ता ओळख आपली जुनी …सजवलं माझं अंगण तू स्वतः अखंड गळूनतुही गमावलं सारंकाही शून्यास अखेर मिळून…पखरण केलीस फुलांची शोषूनी किरणे कोवळीबरसे दुसऱ्या अंगणी तरी प्रीत तुजवर भोळी…दरवळ पसरे सर्वत्र अंगणाभोवती शिंपूनझडशील आता क्षणात बरस तू जरा जपून…मीही तसाच विरक्त थोडं फुलायचं राहिलंयबहरून पाहिलंय फारच आता फक्त झडायचं राहिलंय ………
कोई टिप्पणी नहीं:
एक टिप्पणी भेजें